ترکیه و سیاست های فشار بر عراق

دیدن این ماجرا به عنوان یک تأخیر فنی یا یک اختلاف دیپلماتیک ساده، یک اشتباه خطرناک است. ما شاهد گشوده شدن یک جبهه جدید و خاموش در جنگ‌های قرن بیست و یکم هستیم؛ جنگی که در آن، حیاتی‌ترین عنصر زندگی – آب – به یک سلاح راهبردی تبدیل شده است. آنکارا فقط آب را نگه نداشته؛ او تمام ملت عراق را به گروگان گرفته است. این یک استراتژی حساب‌شده #باج‌گیری_ژئوپلیتیک است که دو هدف کلیدی را دنبال می‌کند:

❇️ ۱. هدف اول: خلع سلاح اقتصادی و ایجاد بحران اجتماعی.

این یک #محاصره_نرم و سلاحی به مراتب کشنده‌تر از تحریم اقتصادی است. با خشکاندن سرچشمه‌های آب، ترکیه مستقیماً «امنیت غذایی» و «ثبات اجتماعی» عراق را هدف گرفته است. نابودی کشاورزی، افزایش بیکاری، مهاجرت‌های داخلی و نارضایتی‌های عمومی، همگی اهرم‌های فشاری هستند که آنکارا برای تضعیف دولت مرکزی بغداد و وادار کردن آن به دادن امتیازات سیاسی و امنیتی، فعال کرده است. این یعنی جنگ، دیگر نه در مرزها، که در مزارع و سفره‌های مردم عراق در جریان است.

❇️ ۲. هدف دوم: تضعیف یک حلقه کلیدی در محور مقاومت

این فشار، یک اقدام منزوی و دوجانبه نیست. باید آن را در پازل بزرگتر منطقه دید. یک عراقِ ضعیف، تشنه و درگیر بحران‌های داخلی، دقیقاً همان چیزی است که محور آمریکایی-صهیونیستی به دنبال آن است. عراقی که درگیر تأمین آب شرب خود باشد، دیگر توانی برای مقابله با حضور اشغالگران آمریکایی یا ایفای نقش راهبردی خود در عمق استراتژیک #محور_مقاومت نخواهد داشت. بنابراین، ترکیه، دانسته یا ندانسته، در حال بازی در زمین دشمن و تضعیف یکی از مهم‌ترین حلقه‌های زنجیره مقاومت است.

این یک هشدار جدی است: جنگ‌های آینده منطقه، شاید نه بر سر نفت، که بر سر «آب» خواهد بود. محور مقاومت باید برای این میدان نبرد جدید، دکترین و راهبرد مقابله خود را تدوین کند.

✍️ #سعید_سپاهی